De champagne slaat met de klok mee – aan. Je hoopte nog zo dat die oliebollen als een soort deeg-spons zouden fungeren.
Had je het nu maar niet uitgemaakt.
Goed, er bestaat geen prettige timing om iemands hart te verpulveren, maar dit had je voor jezelf toch wel iets handiger kunnen aanpakken. Prettige feestdagen horen in elk geval niet in dat rijtje. Je kijkt om je heen en ziet de mensen aftellen. Allen het gelukzalige smoelwerk naar iemand anders’ blozende snoet gericht.
Over tien, negen, acht seconden zullen ze elkaar kussen. Elkaar beloven dat ze voor altijd samen zijn. Volgend jaar zal het precies zo zijn – beloofd. Volgend jaar is nooit precies zo.
Beloofd.
Dat weten zij ook wel, maar de mens heeft nu eenmaal de zieke drang bij een jaarwisseling – overigens een menselijk bedenksel – zichzelf op catastrofale wijzen de meest onhaalbare beloftes te doen. Het nieuwe jaar zal niets dan goeds en voorspoeds brengen en in de ogen van de zogenaamd verliefde koppels schuilen leugens van nog te maken herinneringen.
Zeven.
Ik mijmer en herinner me hoe wij tegen elkaar logen. Oh, de romantiek. Toen ik jou zei dat het niet aan jou lag, en jij me zei van ook niet aan mij.
Van dat we samen stopten met roken.
Zes.
De media doet er vrolijk aan mee. Het feest der einde en begin – overigens een menselijk bedenksel – wordt iedere 365 jaar weer beklonken met lijstjes. Eindejaarslijstjes en komendejaarslijstjes. De beste boeken van het afgelopen jaar; De belofte van het komende jaar; De beste vlierbeslimonade’s van 2015; Monique’s Smit’s minst gĂȘnante moment van 2014.
Vijf.
Dat pasje van de sportschool dat je ooit kocht, zit die nog in die portemonnee die ik je gaf?
Jij was ooit mijn gĂȘnantste moment van het komende jaar. En de veelbelovendste titel van het vorige. Maar zoals uit onderzoek van de New York Times blijkt; ook die leest niemand uit. Je werd saai naar het eind. Ik had, een beetje zoals bij een e-reader, bij het openslaan nooit kunnen bedenken hoeveel pagina’s je zou tellen.
Al was je voor een e-reader boek wel echt aan de zware kant.
Vier.
Het feest der teleurstellingen wordt over de hele wereld anders gevierd. Dat maakt dat van ons een tikje arbitrair. Ja – je mag vandaag vanaf zes uur dingen in de fik steken. Er zijn plekken op de wereld waar dat nooit mag, maar het toch dagelijks gebeurt.
Het sealtje komt na lang peuteren van je pakje sigaretten af. De laatste. Van het aflopende jaar.
Drie, twee, een.
Kus kus kus.
‘Gelukkig nieuwjaar’, zegt niemand in het bijzonder.
‘Jij ook’.
Al kun je niets beloven.