‘Het is zó simpel’, zegt vriend Daan met een zwoel-schrale zaterdagmorgenstem. ‘Nee maar echt’. Water erbij, en kneden maar. Pleur het geheel in een schaal, en slinger er een theedoek overheen – het liefst zo eentje met een onbeduidende vlek, dat is extra rustiek. ‘En dan zetten we nu een film aan, dan kunnen we de tijd perfect bijhouden’. Perfect. Na een half uur moet je namelijk even onder het theedoekje spieken of het allemaal wel goed gaat met je mega uitgebalanceerde mix van bloem, gist, water en eigenlijk niet veel anders. Het gaat niet goed met mijn brood, moeten wij na exact een half uur in de film constateren. Terwijl Veronica Mars een gedachten-monoloog door de speakers van de televisiekamer laat klinken over dat ze er echt van overtuigd is dat kapitein Logan zijn vriendin (en die daarvoor) niet heeft vermoord (in plaats van wel), kijken we zichtbaar aangedaan onder het wit-rood geruite keukenlapje. Hij rijst niet. ‘Het gist is dood’, zegt Daan met waterige oogjes, en een zekerheid in zijn stem – een zekere stabiliteit – om mij zo min mogelijk te laten schrikken.
Dood?! O god nee. Veronica is dan wel overtuigd van Logan’s onschuld, maar wat weet zij nu eigenlijk helemaal? Ik heb zojuist iets dood-gekneed, en Daan weet het ook. Ik staar de tv-kamer in, om mijn tranen te verbergen. Veronica kijkt me indringend aan en fluistert, zonder haar mond te bewegen: ‘Do I figure out who’s the killer, or do I let him hit again.’
Verman jezelf, Tops. Er is meer gist op de wereld.
De aftiteling luidt mijn afscheid in, en ik ga met mijn slappe deeg supermarkt-waarts. Het volgende brood rijst, en het dode brood wordt met een extra zakje gist nieuw leven ingekneed. Alsof de jonge volkoren-god tegen zijn broodmagere broertje ‘Kom maar, ik leid de weg’ influisterde, rijst het hersendode mongooltje nu met hem mee. In de tijd dat ik mijn mail check en een slok koffie te koud vind, is het halfdode bleke brood tot monsterlijke proporties geëscaleerd. Hij loopt aan alle kanten van mijn rooster af, en duwt hiermee zijn gezonde donkere broer bijna de rand over.
Uitslover.
Enfin, Moederdag kwam dus maar nèt op tijd, en god god wat zou ik nu een paasbrunch kunnen gebruiken.
Is het eigenlijk kannibalisme, wanneer ik de jonge Bambi’s in het park reeds overleden gist voer?