Deze column werd gepubliceerd in de dagkrant van Theaterfestival Boulevard (13-08-2014)
Ik dacht dat het met een grijze haar zou gebeuren. Ik dacht, ik word wakker en dan weet ik het; ik ben volwassen. Ik dacht, misschien komt het zodra ik plots begrijp wat een biologische klok inhoudt – serieus, wat is dat? Of dat ik ineens in een kamer sta die niet van mij is, de deurtjes open en dicht doe en met een frons vraag “Ikea?”. Wanneer ik een hap gefrituurd slachtafval eet, ik daarna metéén drie kilo aan ben gekomen, en natuurlijk op al die plekjes waar je het precies niet wil hebben zitten. Dat ik wakker word met een kater waar ik langer van moet herstellen dan ik überhaupt tijd kwijt was aan het drinken zelf.
Mij werd altijd verteld dat ik zo goed bezig ben – voor mijn leeftijd. Dat zal op een gegeven moment stoppen. Dan ben je gewoon goed bezig. Of als je dan nog ouder bent, ben je maar matigjes bezig – voor je leeftijd. Dan heb je ineens weinig meegemaakt – voor je leeftijd. Dat omslagpunt, daar precies in het midden, dat is denk ik volwassen worden.
Dat andere dagblad had het gister over de jongeren, die volgens hen niet naar Boulevard willen komen. Poef. Bleek ik dus plotsklaps te zijn wat ik al zo lang had weten te ontkennen, zonder onderweg ergens een enkel stopbord te hebben gezien. Oh was ik nog maar tiener, ik zou de Heus niet meer verlaten. Omdat je als jongere Berlijn nog niet in mag, en hier wel welkom bent. Omdat je pas oud bent als andere mensen zeggen dat je dat bent, en zelfs dan niet. Omdat het er kneiter knus is, en omdat er een mojitobar is. Omdat je er biologische en vegetarische hapjes hebt, wat bewust is en dus fucking hip.
Laatst sloeg ik een bitterbal af. Ik dronk niet zoveel en ging op tijd naar bed. Is dat een grijze wenkbrauw? Ik ga trouwens ook best heel vaak naar Boulevard – voor mijn leeftijd.