Waar gaat het in Hemelsnaam naartoe?
Een vraag die intussen mijn strot uitkomt. Ik stelde deze vraag twee weken lang aan iedereen die hem leek te willen beantwoorden.
Mensen hebben vaak een mening. Dat is iets waarin wij verschillen van het dierenrijk. Dieren hebben niet vaak een mening. Soms wel hoor, maar dan luisteren wij niet omdat ze met de stem van Marianne Thieme spreken. En die nemen wij niet serieus. Dat is ook heel menselijk.
Uit ons onderzoek naar Waar het in Hemelsnaam naartoe gaat met de podiumkunsten -uitgevoerd tijdens Theaterfestival Boulevard- bleek een boel. Ik heb het allemaal mogen bundelen in een essay, welke nog in de maak is. Wat vooral bleek, was dat wij een overschot hebben aan meningen. Dat iemand ooit voor de vrijheid daarvan heeft gestreden, kan ik alleen maar helaaslijk noemen. Ik vraag me ook af of die persoon wel eens een enquête heeft uitgevoerd. Ik denk dat wanneer hij een onderzoek zou hebben gedaan, onder een x aantal mensen met meningen, hij een stuk minder hard zou hebben gestreden.
Het van andere mensen horen waar zij denken dat het naartoe moet met de wereld, is niet per se confronterend. De vraag aan jezelf stellen, en ‘de wereld’ vervangen door ‘jezelf’, daarentegen..
Het feit dat ik de antwoorden mocht opschrijven, vertalen naar enigszins begrijpelijke teksten en later een essay mocht produceren, was al een noemenswaardige stap in de richting van ‘toekomst’, ofwel ‘hetgeen ik naartoe denk te gaan’.
Ik denk dat je pas weet waar je naartoe gaat als je er eenmaal bent. Wat die hele vraag dus overbodig maakt. Stel hem maar eens aan een eland. Hij zal je aankijken en je voor gek verklaren en dingen bulken als “Schrijnende ecologische tekorten!”.
Hij zou verder gaan met grazen.
Hij weet namelijk ook pas wiens schouw hij mag versieren wanneer hij er eenmaal hangt.
Maar goed. Dat is mijn mening.