“If you want to make God laugh, tell Him your plans”
Gerda werd later piloot en Anton banketbakker, Evert had voor zijn vijfentwintigste zijn eerste kind en rond zijn zevenentwintigste zijn tweede, eerst een jongen en daarna een meisje.
Mijn plannen A waren niet zo groots of meeslepend, maar ook niet-grootse plannen kunnen volledig in de dikke-pech-soep lopen. Plannen B genieten om deze reden ook vaak mijn voorkeur. Plannen B zijn altijd nèt iets makkelijker te bereiken dan Plannen A, Plannen B zitten vaak rustig op de achtergrond, ergens aan de toog, te wachten tot ik weer binnenkom om Plan A te verfoeien. Plannen B schelden lekker mee om later met me naar huis te waggelen, soms niet direct maar via, ik noem een Taveerne, en samen slapen we onze roes uit. Plannen B hebben daar ook vaak helemaal geen moeite mee. Zij weten dat ik vroeg of laat toch wel met hen eindig.
Zodoende had ik bedacht voortaan met Plan B te beginnen. Helaas is dat in de praktijk haast niet te doen. Je plan B wordt zo namelijk automatisch je Plan A. En daar sta je dan. Met je doornenkroon. Hele plan naar z’n grootje.
Als kind wilde ik altijd blond worden met grote borsten. Dit was mijn Plan A. Dit plan werd al gauw de kop ingedrukt, blonderen mocht ik niet en geld voor een borstvergroting was er niet.
Plan B was wat voor de hand liggender, ik wilde een joodse Uitverkorene zijn. Ik had hier nooit echt werk van gemaakt, maar het kwam allemaal een beetje op mijn pad. Verlichting, zelfkastijding, de hele rataplan. Ik was er al vroeg bij, tot ergernis van mijn moeder (mijn vader heb ik nooit gekend, maar ik voel nog altijd zijn aanwezigheid, en soms, als ik thuis kom, denk ik zelfs zijn tabak te kunnen ruiken). Bij zwemles begon de ellende al. Mijn A diploma heb ik nooit behaald, ik rende zo naar de overkant en als ik echt kopje onder moest was meteen het hele zwemklasje dronken. Leg dit maar eens uit aan de badmeester.
Zo bleek al snel dat ook mijn Plan B niet helemaal ging zoals ik had gehoopt. Alleen was deze helaas niet te verhelpen met een simpele operatieve ingreep. Hier zat ik aan vast. En makkelijker zou het niet worden. Al snel kwamen de vragen. De scheve blikken naar open wonden. De buurt heeft mijn moeder nooit geloofd als ze vertelde waar deze vandaan kwamen. Achteraf gezien had ze beter kunnen sparen voor die borstvergroting, dat had haar een boel ellende gescheeld.
Elke dag stonden ze er, het begon met familie en vrienden maar later kregen de buren er ook gehoor van en al gauw stond er een ellenlange rij voor mijn ouderlijk huis.
Ik probeer het te verbergen, want het is me een partij vermoeiend. Op alle vragen een antwoord hebben (behalve wiskundige, dat heb ik nooit echt onder de knie gekregen), maar niet de zin hem te geven. Vaak maak ik expres fouten, om jullie scherp te houden. Ik laat zien dat ik menselijk ben, door af en toe te struikelen, uit te glijden, iets te breken. Maar jullie weten wel beter. Jullie zijn niet achterlijk. Jullie zagen die stigmata al van ver.
Kom dichterbij, vertel me nog eens over die plannen van je.