Het is weer zo ver; de zaterdag heeft zijn intrede gedaan. Het koopgrage publiek verplaatst zich op een traag ritme door de winkelstraten en ploft hier en daar neer voor een welverdiende sloot koffie en een echte Bossche Bol van Jan de Groot. Het zonnetje schijnt, en niemand lijkt zich zorgen te maken.
Ik wel. Het is namelijk zaterdag en in mijn agenda is geen enkele vorm van feest te bespeuren. Maar het is zaterdag. Dus feest. Feest moet.
Op woensdag hoeft feest niet. Op maandag, dinsdag en donderdag hoeft feest niet. Dan is feest slechts iets dat je perongeluk overkomt of waar je met je ziel onder je arm en een emmertje schaamte toch weer bij aansluit, ongepland. Maar op zaterdag moet het. Want zaterdag.
Boodschapjes doen dan maar. Een flesje wijn? Gewoon, voor bij het eten. Eens even je whatsapp-lijstje afspeuren, er zijn hier en daar wel wat voorzichtige aantrapjes gemaakt voor feest, maar nog niets concreets. Op de eerste roep om kroeg ga ik in, neem ik mij voor. En zo lang hoef je daar nooit op te wachten. Maar kroeg is geen feest.
Nou, dan ben je dus nog nooit in ’t Pantoffeltje geweest. Mensenkinderen wat een feest! Iedereen heeft een gezond oranje-gerimpeld huidje, goude sieraden en blousjes tot boven de navel. Haartjes mooi geel-blond en in de krul, helemaal het dametje. De heertjes doen er trouwens niet aan onder. De geur van plusminus 50 verschillende eau de toilettes, haargel van een niet nader te noemen huismerk, en gutsende zweetoksels wordt je bij binnenkomst als een klamme lap in het gezicht geslagen. Na die klap volgt de beat van een heel bekend liedje. Gecoverd door Gerard Joling. En lekker na een half liedje de volgende aanjanken. Anders gaan we ons natuurlijk vervelen.
-“Hebben wij al ’n trouwdatum?”
“Pardon?”
-“Gaan we lekker naar Ibiza. Ik in mijn witte linnen broek, jij een strandjurkje, lekker casual, alleen wat vrienden. En jij en ik. En dan op het strand onze huwelijksnacht.”
“… mag ik 8 bier alstublieft?”
Ik heb het niet zo op huwelijksnachten met wildvreemden. Maar dat kon deze meneer natuurlijk ook niet weten. Hij had één ding wel goed begrepen. Het was zaterdag. Het was tijd om jonge meisjes mee over zijn schouder naar Ibiza te slepen. Het was tijd voor zijn witte linnen broek. Het was verdomme feest.
hehe.. had ik net nodig Tedzz 🙂
anytime! 😉
Every day is a party! Could be a wow or a Adams one, never the less: Enjoy the stupid facts of life.
een heel herkenbaar beeld/gevoel/sfeer…. mooi dat je het kan verwoorden!